24 ชม. ในวันตัดสินอูคูเลเล่ชิงแชมป์ญี่ปุ่น

เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้รับเชิญให้ไปตัดสินการแข่งขันอูคูเลเล่ชิงแชมป์ประเทศญี่ปุ่น งานนี้จัดเป็นงานที่น่าจะขลังและยิ่งใหญ่เอาจริงที่สุดในโลก เราก็ทราบๆ กันอยู่ว่าชาวญี่ปุ่น เวลาทำอะไรทำจริง จริงจังกันเน้นๆ แล้วนี่มันการประกวด ผู้เข้าประกวดย่อมไม่ธรรมดาครับ ผมเองรู้สึกเป็นเกียรติ เพราะนี่นับเป็นครั้งที่ 2 แล้ว ที่ได้มารับหน้าที่นี้ โดยงานเขาจัดกันสองปีครั้ง ผมเองไม่ค่อยว่าง เลยมีเวลาแค่สองวัน นั่นคือวันก่อนการประกวด และวันประกวด เมื่อตัดสินเสร็จก็จะขึ้นเครื่องบินกลับไทยทันที ชีวิตมันเป็นแบบนี้ครับ เป็นเหตุให้มีตอน 24 ชม. ในวันตัดสินอูคูเลเล่ชิงแชมป์ญี่ปุ่นครับ (ส่วนวันก่อนหน้านี้ จะนำมาสาธยายอีกที)

เปิดตัวกันด้วยภาพจบเลยครับ นี่คือภาพจากบนเวที บรรดาผู้ตัดสินนี่ไม่ธรรมดาสักคน ดูแล้วผมน่าจะธรรมดาที่สุดในนั้น เพราะมีทั้งปรมาจารย์ทางดนตรี ศิลปินวงดัง Southern All Stars ที่ดังค้างฟ้าตั้งแต่สามสิบปีก่อนจนปัจจุบันยังไม่เลิก มีผู้ก่อตั้งสำนักอูคูเลเล่ Kiwaya ที่เก่าแก่อยู่มา 95 ปีแล้ว และยังมีผู้เขียนหนังสือสอนอูคูเลเล่ ศิลปินอูคูเลเล่ชั้นนำ ผู้จัดเทศกาลอูคูเลเล่ใหญ่ยักษ์ ปิดท้ายด้วยผมเอง ตาด่อง จากไทยแลนด์ ต่างด้าวเพียงผู้เดียวบนเวที 555

ย้อนกลับไปเวลา 3 ทุ่มวันก่อนหน้าการประกวด ผมและทีมงาน ร่วมด้วยวง Macarons และ ผู้จัดการร้าน Ribbee ที่เดินทางมาด้วยกัน ได้มีนัดแจมอูคูเลเล่กับศิลปินรุ่นใหม่ไฟแรง Tomoki Sato ของญี่ปุ่น

Tomoki นี่ไม่ธรรมดา เพราะเขาเก่งทั้งเล่นบรรเลงและร้อง แต่ที่สำคัญเหนืออื่นใดคือเขาเขียนเพลงเองด้วย และที่ทำให้เขาน่าจะไปได้ไกลมากๆ คือเพลงของเขาเขียนเป็นภาษาอังกฤษ เพราะเสียด้วย ในภาพคือเขาและวงหน้าใหม่มือดี Macarons จากค่าย HiveCore ของผมเอง ที่มาแสดงให้คนญี่ปุ่นชม ก่อนจะกลับไปออกผลงานที่เมืองไทย

ก่อนอื่นเรามาสำรวจอูคูเลเล่คัสตอมของ Tomoki กันก่อนครับ ตัวนี้จาก Isana ซึ่งเป็นสำนักที่คนสร้างเป็นผู้เล่นด้วย จึงเข้าใจอูคูเลเล่อย่างลึกซึ้ง ตัวนี้สนนราคาน่าจะแสนกว่าขึ้นไปครับ เล่นเด้งมือ เสียงดีมากๆ แต่เจ้าของบอกว่าตัวนี้เพิ่งทำมาใหม่ ยังต้องรออีกนิด เล่นอีกหน่อย ให้เสียงเปิดแล้วจะเจ๋งกว่านี้อีก

ศิลปินมาเจอกัน ก็ต้องมีการแจมกันครับ ลองฟังลีลาหการแจมของสองศิลปินที่ไม่เคยเล่นด้วยกันมาก่อนครับ ส่วนผมนั่งฟังห่างไปไม่กี่ไม้บรรทัด บอกเลยฟินครับ ผมรักอาชีพผม

กองทัพต้องเดินด้วยท้อง เรานัดเจอกับ Kyas เพื่อนของเรา ที่เป็นศิลปินอูคูเลเล่ชื่อดังของญี่ปุ่น ให้มากินอะไรง่ายๆ กันก่อน ภาพนี้ถ่ายเองจากมือถือ ก็ออกมาขุ่นๆ หน่อยนะครับ

อาหารที่ทานก็ง่ายๆ แต่อร่อยเหาะครับ ข้างๆผมคือคุณแม่น้องโมเม และน้องโมเมแชมป์เยาวชนประเทศไทย ที่จะมาแสดงในงานด้วยครับ

เวลาประมาณ 10 โมงเช้า เรามาอยู่ที่สถานที่จัดการประกวด ไม่ไกลจาก Ochanomizu ย่านค้าขายดนตรีของโตเกียว ในภาพจากซ้ายคือ ผมเอง(ตัวใหญ่ไปไหน) น้องโมเม(แชมป์เยาวชนประเทศไทย) Cohal(แชมป์ญี่ปุ่นคนก่อน) และ Macarons ครับ มาก่อนก็เลยถ่ายไว้ก่อน ก่อนที่จะยุ่งกัน

เข้ามาตรวจที่นั่งพบชื่อตัวเองเป็นภาษาอังกฤษ แหมนึกว่าจะได้เห็นชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นซะอีก ส่วนคนข้างๆ ชื่อเดวิด สมิธแต่เขียนด้วยตัวคาตาคานะแฮะ

พาชมบรรยากาศในห้องพักศิลปินครับ ที่ยืนข้างหลังนั่นใช่ใครที่ไหน นายโดนัท ผู้จัดการร้านริบบีของเราครับ มาอำนวยความสะดวกให้กับศิลปินของเรา

มาดูการซ้อมก่อนแสดงของ Macarons วงนี้จริงๆ เขาเล่น Electronic Swing ดนตรีแนวๆ ที่ใช้อูคูเลเล่ร่วมกับเครื่องดนตรียุคจรวดได้อย่างลงตัว แต่คราวนี้มางานอูคูเลเล่ ต้องนำเสนอแบบอูคูเลเล่ล้วนๆ ครับ

ลองฟังเพลงซิงเกิลแรกของ Macarons กันครับ พวกเขาไม่ธรรมดากันเลยจริงๆ สิบพับผ่า เอาอูคูเลลเ่มาสู่อีกมิติหนึ่งกันเลยทีเดียว

เฮฮากับศิลปินอูคูเลเล่ญี่ปุ่น

คณะกรรมการตัดสินการประกวดในปีนี้ครับ

Macarons ตอนซาวด์เช็คนะครับ พอดีตอนเขาเล่นจริง ผมต้องไปประชุมการตัดสิน เลยไม่มีภาพ เอาตอนนี้มาให้ชมแทน แต่แสงนี่สวยเหมือนตอนจริงเลยครับ ได้อารมณ์มากๆ ไม่ต้องมีอะไรมากไปกว่าฉากหลังขาวๆ และแสงไฟที่เปลี่ยนดทนสีไปตามอารมณ์เพลง มาแบบน้อยๆ แต่เรียกหรูดูดีจริงๆ

Macarons อีกสักภาพ ใครยังไม่รู้จัก รบกสน search หาครับ ถ้าไม่เจอขนม ก็จะเจอพวกเขาครับ แล้วคุณจะอร่อยหูกันยกใหญ่ เชื่อผมสิ

นอกจาก Macarons แล้ว เรายังมีน้องโมเม แชมป์อูคูเลเล่เยาวชน ที่เล่นมือซ้ายไม่เหมือนใคร เขาเชิญเธอมาแสดงในฐานะแชมป์จากไทย มาสานสัมพันธ์กับญี่ปุ่น ลีลาการเล่น เสียงร้อง และนิ้วขั้นเทพของเธอ ทำให้เราพบอีกคนที่มีครบอีกแล้ว และอีกไม่นานนี้ เธอกำลังจะไปลุยการประกวดเวทีระดับโลกกันต่อครับ

นักดนตรีที่ดี อารมณ์ร่วมต้องมา และนี่คือสิ่งที่ผมเห็น แม้แต่ตอนซ้อมนะครับนี่ (ตอนเล่นจริงผมไปประชุม)

ถึงคราวของผมบ้าง มาพูดนิดๆ หน่อยๆ เป็นภาษาญี่ปุ่น และมอบรางวัลให้กับน้องคนนี้ เธอได้รางวัลไปแสดงที่งานอูคูเลเล่เฟสติวัลที่เมืองไทยของเราครับ อายุแค่ 17 แต่ฝีมือดีกว่าผมไปหลายตลบครับ เล่นแนวเดียวกันเลย นี่น่าจะทำให้เธอได้รางวัลนี้สินะ

นี่เพลงที่เธอใช้ประกวดครับ ผมล่ะโคตรชอบเลย จำชื่อไว้ Chie มาไทยแน่นอนครับ

โฉมหน้าแชมป์อูคูเลเล่ญี่ปุ่นครับ Tomoki Suzuki เพลงแต่งมาเอง เล่นฟังง่าย สบายๆ และเคลียร์ชัดเจนทุกโน๊ต เยี่ยมครับ

ลองฟังครับ นี่คือเพลงที่เขาใช้ประกวด แต่งมาเองด้วยเลย ไม่ได้สับสนนัก แต่ฟังแล้วผมว่าเพลินดี แชมป์ที่ดีในความคิดของผมไม่ใช่เก่งอย่างเดียว แต่ต้องนำเสนอผลงานที่ใครๆ ก็สนุกกับมันได้ นี่คือตัวอย่าง เขาเล่นเก่งมากแต่เลือกจะทำเพลงสบายๆ ออกมา ไม่ต้องอัดกันจนพรุน แค่นี้สิชนะหัวใจกรรมการ

นี่ภารกิจผม ภาคตัดสินล้วนๆ รู้สึกแก่ แต่ก็ดีใจที่ได้มีส่วนในงานที่ยิ่งใหญ่ในโลกอูคูเลเล่ของญี่ปุ่นครับ ใครอาจจะงงว่าทำไมผมไปอยู่บนเวทีนั้นได้ เรื่องมันยาวครับ ถ้าจะให้บอกย่อๆ ง่ายๆ ก็จะบอกว่า มันคือความเพียรพยายามและทุ่มเทครับ กว่าจะได้การยอมรับจากชาวญี่ปุ่น ผมไม่ได้นอนเฉยๆ ผมเดินทางหลายแสนไมล์ ไม่รู้กี่รอบ ตลอดเวลา 7-8 ปีมานี้ ผมไม่เคยหยุดที่จะพิสูจน์ บลาๆๆๆๆๆๆ อยากรู้มาถามกับผมเองครับ เล่าแล้วยาว

โฉมหน้าทีมงาน Ribbee & HiveCore จากไทยอีกที คนถ่ายคือนายโดนัท ผู้เสียสละไม่มีรูปนะครับ

ปิดท้ายด้วยการแจกลายเซ็นต์และถ่ายภาพกับแฟนๆ ของศิลปิน และบุคคลสำคัญในวงการ เช่น Ukulele Magazine หรือผู้เข้าชิงการประกวด Nahoku Award (คล้ายๆแกรมมี่อวอร์ด แต่เป็นของฮาวาย)

สิ้นสุดการประกวด มีงานเลี้ยงขอบคุณ สนุกสนานจนไม่ได้ถ่ายภาพมา จากนั้นผมก็กระโดดขึ้นรถไฟสู่สนามบินฮาเนดะ กลับก่อนคนอื่น ถึงสนามบิน 3 ทุ่มพอดั ครบ 24 ชั่วโมง วันต่อมาเป็นวันเกิดลูกชาย และนั่นคือสาเหตุที่ผมอยากกลับบ้านคืนนี้ :)